Pożegnanie - Profesor Edward Bald
Z wielkim smutkiem zawiadamiamy, że 23 grudnia 2019 r. zmarł
prof. dr hab.
Edward Bald
Wybitny chemik - specjalista z zakresu chemii analitycznej
oraz technik separacyjnych
Wieloletni Członek Łódzkiego Towarzystwa Naukowego
Twórca i kierownik Katedry Chemii Środowiska Wydziału Chemii UŁ
Pogrzeb odbędzie się 8 stycznia o godz. 12:30
w kaplicy na Cmentarzu Parafialnym w Brzezinach
Wyrazy głębokiego współczucia Rodzinie i Bliskim Pana Profesora składają
Prezes, Zarząd i cała społeczność Łódzkiego Towarzystwa Naukowego
PROFESOR EDWARD BALD - SYLWETKI ŁÓDZKICH UCZONYCH - pobierz
BALD Edward (16 II 1941 Brzeziny) syn Mieczysława i Janiny z d. Loba; chemik. Ścieżka naukowa: na Wydz. Matematyki, Fizyki i Chemii UŁ: 1964 mgr chemii, prom. prof. M. Wroński, 1971 dr, prom. tenże, 1987 dr hab. n. chem; 2002 prof. n. chem. Ścieżka zawodowa: w Katedrze Technologii Chemicznej i Ochrony Środowiska UŁ: 1964– 1966 asyst., 1966–1971 st. asyst., 1971–1988 adiunkt, 1988–1990 doc., 1990–2003 prof. nadzw., 2003–2012 prof. zw.; od 2012 prof. w Katedrze Chemii Środowiska UŁ; 1974–1976 staż w Uniwersytecie Tokijskim (Japonia); 1981–1983 wizytujący badacz w Uniwersytecie Ottawskim (Kanada); pobyty badaw. (2 tyg.–3 mies.) w uniwersytetach Francji, Niemiec, Hiszpanii i Czech; 1991–2010 kier. Zakładu Chemii Środowiska UŁ; 2010–2011 kier. Katedry Chemii Środowiska UŁ. Kierunki badawcze: chemia i biochemia biologicznie ważnych związków siarki; analiza próbek o złożonych matrycach z wykorzystaniem nowoczesnych miniaturowych technik pomiarowych bazujących na pryncypiach chromatografii i elektroforezy; nowe odczynniki do specyficznej derywatyzacji hydrofilowych tioli w próbkach biologicznych i zastosowanie formułowanych procedur do rozwiązywania problemów chemicznej analizy klinicznej, m.in. specjacji aminokwasów tiolowych w płynach ustrojowych człowieka. Najważniejsze dokonania naukowe: synteza szeregu soli oniowych związków azaaromatycznych i ich zastosowanie do specyficznej derywatyzacji związków tiolowych, co umożliwia wykrywanie i oznaczanie tioli w próbkach biologicznych z zastosowaniem technik separacyjnych w fazie ciekłej – wysokosprawnej chromatografii cieczowej i elektroforezy kapilarnej; oprac. metody analityczne, w tym w pełni automatyczne, zostały z powodzeniem wykorzystane do analizy tkanek i płynów ustrojowych (m.in. osocze krwi, mocz, ślina) na obecność i zawartość fizjologicznie ważnych tioli z wyznaczeniem ich statusu redoks. Możliwym stało się więc monitorowanie przemian metabolicznych endo- i egzogennych związków tiolowych w organizmach. Recenzje dorobku naukowego: 8 rec. hab., 11 rec. dokt., 19 rec. grantów. Granty, projekty, wdrożenia, patenty: proj. badaw. z zakresu chromatografii, elektroforezy, chemicznej analizy środowiska i chemicznej analizy klinicznej, finansowane przez: KBN (cztery, 2000–2002); Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (trzy, 1997–1999); Prezydenta Miasta Łodzi (jeden, 1998–2000); granty Rektora UŁ na badania własne (coroczne, 2000–2011); patenty (trzy, 1997, 2006, 2009) w tym 1. zagr., w dziedzinie bioanalizy i syntezy organicznej. Współpraca z ośrodkami naukowymi: 1974–2013 współpr. badaw., udokumentowana 15. współaut. publ., z naukowcami UMDNJ-New Jersey Medical School (USA), University of Ottawa 37 (Kanada), Katholieke Universiteit Leuven (Belgia), Aarhus University (Dania), Aristotle University (Grecja) i University of Tokyo (Japonia); współpr. z szeregiem kraj. placówek nauk., m.in. z UJ i UM w Łodzi. Członkostwo w organizacjach: od 1964 czł. Polskiego Tow. Chemicznego; 1993–2003 przewodn. Okręgowego Komitetu Olimpiady Chemicznej w Łodzi; 1996–1999, 1999–2002 czł. komisji senackich i rektorskich; od 2000 czł. ŁTN; 2004–2014 czł. Komisji Chromatografii i Technik Pokrewnych PAN oraz Wojewódzkiej Komisji ds. Oddziaływań na Środowisko. Kształcenie kadry naukowej: prom. 6 dokt. Dydaktyka: analiza chemiczna środowiska; derywatyzacja w chemii analitycznej; synteza połączeń amidowych i estrowych w roztworze i fazie stałej; technologia chemiczna; technologia w ochronie środowiska; 1992–2005 organiz. i wykł. międzynarod. programów dydakt. TEMPUS, SOCRATES/ERASMUS i CEEPUS; organizacja międzywydziałowych pracowni dydakt. chromatografii i koordynator nauczania podstaw chromatografii i elektroforezy w jej ramach. Odznaczenia i nagrody: 1964 Srebrna Odznaka Zrzeszenia Studentów Polskich; 1973 Złota Odznaka ZNP; 1985 Złoty Krzyż Zasługi; 1985 Złota Odznaka UŁ; 1991 Nagroda MEN, zespoł.; 1995 Medal UŁ w Służbie Społeczeństwu i Nauce, Medal 50-lecia UŁ; 2004 Medal KEN; 2004 Medal 50-lecia Olimpiady Chemicznej; 2008 Nagroda Ministra Zdrowia, zespoł.; 2012 Medal Universitas Lodziensis Merentibus; 8 razy Nagrody Rektora UŁ, indyw. i zespoł. I°; 8 razy Nagrody Rektora UŁ, indyw. i zespoł. II°. Inne: od 1970 organizator ruchu olimpijskiego z chemii; 1976– 1979 prelegent w Oddz. Łódzkim Tow. Wiedzy Powszechnej ze specjalnością warunki życia, kultura i system edukacyjny w Japonii; 2001 uczestnik Festiwalu Nauki i Sztuki w Łodzi, w charakterze wykł. i organizatora warsztatów poświęconych oznaczaniu homocysteiny w płynach ustrojowych człowieka. Hobby: podróże; ogrodnictwo; leśnictwo. Bibliografia podmiotowa w wyborze: dorobek nauk. ok. 260 poz. A facile synthesis of carboxyamides by using 1-methyl-2-halopyridinium iodides as coupling reagents, „Chemistry Letters” (1975, 1163); Transient pseudo-isotachophoretic stacking in analysis of plasma for homocysteine by capillary zone electrophoresis, „Analytical and Bioanalytical Chemistry” (2006, 384); Method for determination of total cysteamine in human plasma by high performance capillary electrophoresis with acetonitrile stacking, „Electrophoresis” (2008, 29); Identification and origin of Nε-homocysteinyllysine isopeptide in humans and mice, „Amino Acids” (2010, 39); Maternal transfer of methimazole and effects on thyroid hormone, „Journal of Endokrynology” (2013, 218).
Żródło: Słownik członków Łódzkiego Towarzystwa Naukowego 2010-2015